podejrzany

podejrzany
{{stl_3}}podejrzany {{/stl_3}}{{stl_4}}[{{/stl_4}}{{stl_7}}pɔdɛjʒanɨ{{/stl_7}}{{stl_4}}] {{/stl_4}}{{stl_51}}
{{/stl_51}}{{stl_31}}I. {{/stl_31}}{{stl_9}}adj {{/stl_9}}{{stl_51}}
{{/stl_51}}{{stl_11}}1) {{/stl_11}}{{stl_4}}({{/stl_4}}{{stl_13}}posądzony{{/stl_13}}{{stl_4}}) {{/stl_4}}{{stl_14}}verdächtig {{/stl_14}}{{stl_51}}
{{/stl_51}}{{stl_22}}być \podejrzanym o coś {{/stl_22}}{{stl_14}}einer S. {{/stl_14}}{{stl_53}}+gen {{/stl_53}}{{stl_14}}verdächtigt werden {{/stl_14}}{{stl_4}}[{{/stl_4}}{{stl_60}}lub {{/stl_60}}{{stl_32}}verdächtig sein{{/stl_32}}{{stl_4}}]{{/stl_4}}{{stl_4}}, {{/stl_4}}{{stl_14}}im Verdacht einer S. {{/stl_14}}{{stl_53}}+gen {{/stl_53}}{{stl_14}}stehen {{/stl_14}}{{stl_51}}
{{/stl_51}}{{stl_22}}być \podejrzanym o morderstwo {{/stl_22}}{{stl_14}}unter Mordverdacht stehen {{/stl_14}}{{stl_51}}
{{/stl_51}}{{stl_11}}2) {{/stl_11}}{{stl_4}}({{/stl_4}}{{stl_13}}wątpliwy{{/stl_13}}{{stl_4}}) {{/stl_4}}{{stl_33}}zachowanie {{/stl_33}}{{stl_14}}bedenklich{{/stl_14}}{{stl_4}}, {{/stl_4}}{{stl_14}}dubios {{/stl_14}}{{stl_4}}({{/stl_4}}{{stl_16}}geh{{/stl_16}}{{stl_4}}); {{/stl_4}}{{stl_33}}hałas {{/stl_33}}{{stl_14}}merkwürdig{{/stl_14}}{{stl_4}}; {{/stl_4}}{{stl_33}}dźwięki {{/stl_33}}{{stl_14}}komisch {{/stl_14}}{{stl_51}}
{{/stl_51}}{{stl_31}}II. {{/stl_31}}{{stl_10}}m {{/stl_10}}{{stl_37}}dekl wie adj {{/stl_37}}{{stl_12}}jur {{/stl_12}}{{stl_14}}Verdächtige{{/stl_14}}{{stl_4}}({{/stl_4}}{{stl_14}}r{{/stl_14}}{{stl_4}}) {{/stl_4}}{{stl_15}}f(m) {{/stl_15}}

Nowy słownik polsko-niemiecki. 2014.

Игры ⚽ Нужно сделать НИР?

Schlagen Sie auch in anderen Wörterbüchern nach:

  • podejrzany — I {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, podejrzanyni {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} taki, którego się podejrzewa o coś : {{/stl 7}}{{stl 10}}Człowiek podejrzany o morderstwo. {{/stl 10}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • podejrzany — 1. «taki, na którego padło podejrzenie, posądzony o coś» Ktoś jest podejrzany o kradzież, o zabójstwo. 2. «budzący wątpliwości, podejrzenia; niepewny, wątpliwy» Podejrzany człowiek. Podejrzany hałas, szmer. Podejrzane towarzystwo. Podejrzane… …   Słownik języka polskiego

  • szemrany — podejrzany …   Słownik gwary warszawskiej

  • pranie — 1. pot. Coś wyjdzie, okaże się w praniu «coś sprawdzi się w praktyce, w działaniu»: (...) jak będzie wyglądało rządzenie przez pana premiera (...) to się dopiero okaże w praniu. PR kom 1996. 2. Pranie brudnych pieniędzy «legalizowanie nieuczciwie …   Słownik frazeologiczny

  • świecić — 1. pot. Świecić cerami, łatami, dziurami «mieć podarte, połatane ubranie, buty»: Był wychudzony, ubrany w wysmarowaną panterkę i świecące dziurami spodnie. M. Nurowska, Czyściec. 2. pot. Świecić gołym ciałem, golizną, posp. gołym tyłkiem… …   Słownik frazeologiczny

  • ciemny — ciemnyni, ciemnyniejszy 1. «pozbawiony jasności, światła, pogrążony w mroku; nie oświetlony» Ciemna noc. Ciemne zaułki, ulice, okna. Ciemne mieszkanie. ◊ Ciemna karta czegoś (np. czyjegoś życia, historii, dziejów) «okres załamań, niepowodzeń,… …   Słownik języka polskiego

  • mętny — mętnyni, mętnyniejszy 1. «zawierający męty, zawiesinę, utrudniający dokładne widzenie przedmiotów; nieprzejrzysty» Mętna ciecz, woda, kałuża, rzeka. Mętny płyn, sok. Mętne wino, piwo. Mętna szyba. ◊ Łowić, łapać ryby w mętnej wodzie «wyzyskiwać… …   Słownik języka polskiego

  • nieczysty — nieczystyyści 1. «niezgodny z nakazami obowiązującej w danym środowisku etyki; nieuczciwy, podejrzany; rozwiązły, nieprzyzwoity, nieskromny, bezwstydny» Nieczyste interesy, zamiary. Dorobić się majątku w nieczysty sposób. Nieczyste życie.… …   Słownik języka polskiego

  • niewyraźny — niewyraźnyni 1. «nie mający wyrazistości, nie wyodrębniający się z całości; słabo widoczny, słabo słyszalny, niezbyt zrozumiały, niejasny» Niewyraźny cień. Niewyraźne światło. Niewyraźne głosy. Niewyraźne zarysy czegoś. Niewyraźne sformułowanie.… …   Słownik języka polskiego

  • nora — ż IV, CMs. norze; lm D. nor «podziemna kryjówka zwierzęcia; jama, dziura» Borsucza, lisia, mysia nora. Nora borsuka. Nory wykopane, wygrzebane przez zwierzęta. Myszy gnieżdżące się w norach. ◊ Wykurzyć lisa z nory «zmusić kogoś do opuszczenia… …   Słownik języka polskiego

  • osobnik — m III, DB. a, N. osobnikkiem 1. lm M. i «jednostkowy okaz gatunku; jednostka» Osobniki z rodziny baldaszkowatych. Dobrze rozwinięte osobniki. 2. lm M. osobnikicy, DB. ów «osoba, człowiek, indywiduum (często z odcieniem ujemnym)» Podejrzany… …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”